Bertrix - Marbehan

20 juli 2013

Doel

Mijn allereerste trektocht van Bertrix naar Marbehan werd Bertrix - Bertrix. Daarna deed ik ook nog eens Marbehan - Marbehan. Het stuk in het midden heb ik nooit gezien. In mijn gedachten was dit stuk al die jaren niet meer dan een kort recht pad met langs weerszijden een rij dennenbomen. Afwachten hoe het er in werkelijkheid uitziet. Ik stap met dezelfde kaarten als toen, of toch meer dan 30 jaar oud.

Kaarten

64/7-8 - 67/3-4 - 67/7-8 - 68/1-2 - 68/5-6

Dag 1

Ik neem de eerste trein richting Bertrix. Rond 11 uur is het zover. De tocht kan beginnen. Het stationsplein herken ik amper. Dat belooft. Het pad voorbij de watertoren lijkt ook al wat minder op wat ik in mijn geheugen zag. Helemaal leuk wordt het aan de weg richting Gribômont. Blijkbaar ben ik hier in 2000 gewoon rechtdoor gewandeld. Maar dat zit er dit jaar niet echt in. Ik probeer nog aan de andere kant van de spoorweg maar die weg loopt dood. Dan maar de andere kant op, iets verder gewoon door de weide. Zo kom ik zonder al teveel problemen op de plaats waar ik vorige keer gestrand ben. De heuvelrug waarachter we toen ons tentje hebben gezet herken ik heel goed. Vanaf hier zal alles nieuw zijn. Maar eerst een blokje toerbrood verorberen.

De route lijkt totaal niet op wat ik al die jaren dacht dat het was. Super! De baan naar Straimont moet ik gewoon oversteken waarna ik uit een viertal weggetjes moet kiezen. Niet simpel. En ja hoor, tijd voor Google Maps. Geen idee waar ik zit. Het corrigeren verloopt vlot, wat wil je met al die moderne hulpmiddelen. Even voorbij Burnéchamps denk ik naast een brug mijn eerste warme maaltijd klaar te kunnen maken. Niet volgens de 4x4 die passeert. Hij zegt dat hij eigenaar is van de bossen. Ik mag opkrassen met de woorden dat hij toch ook niet in mijn tuin moet komen eten. Wie zegt dat? Altijd welkom.

Ik wandel dan maar rustig verder. Kom aan een groot meer met in de verte een chalet. Waarschijnlijk zijn buitenverblijf. Iets verder ben ik alweer mijn weg kwijt en besluit om op kompas te lopen. Een beetje zuidwaarts, een beetje oostwaarts. Hmm, lukt aardig. Tot ik vermoed iets verder aan een bredere weg uit te komen. Tijd om mijn tentje op te zetten en het avondeten alsnog klaar te maken. Water is er jammer genoeg niet te vinden.

Dag 2

Eens kijken of ik gisteren verder had kunnen wandelen tot aan de Semois om daar mijn tentje neer te zetten. Eerst langs een zalig pad naar beneden. Daarna een stukje grote baan voorbij een camping. Gisteren was een goeie beslissing om te stoppen.

Iets verder sla ik links af tot aan een stuwdam. Tijdens de planning trok ik met mijn fluostift een rechte lijn over deze dam. Over welk dam loopt nu geen pad hé? Over deze dus! Ellende. Wat nu? Ik daal de helling af en wonder boven wonder, binnen de kortste keren sta ik aan de overkant. Oef. Dat is al bij al nog goed afgelopen. Zoveel jaar terug zou ik hier met de kinderen ook wel vlot over geraakt zijn.

Op de kaart ziet het bos dat nu volgt er redelijk eenvoudig uit. Maar in werkelijkheid klopt er opnieuw niets. Na een tijdje kaart en kompas bots ik opnieuw op een 4x4. Dit keer met 2 jonge gasten die beweren boswachter te zijn. Wat doen die hier op zondag? Eerst wordt er vriendelijk gebabbeld, maar hoe of waarom weet ik niet. Geen keuze. Ze bieden me een rit aan in hun auto en dumpen me in Les Bulles. Volgens hen kan ik terug noordwaarts het bos is. Wil ik echter nog op tijd mijn trein halen dan zit er niets anders op dan de grote baan te volgen in 1 rechte lijn tot in Marbehan. De 2 zoeven weg, de bijrijder doet nog teken met zijn hand alsof hij betaald wil worden. Waarvoor? Om mij hier te dumpen? Vergeet het!

Evaluatie

Het was te verwachten dat mijn kaarten langs geen kanten meer zouden kloppen. De sfeer met buurtbewoners is mij wel dik tegengevallen. Toen ik hier met 3 kinderen stapte leek iedereen vriendelijk. Nu ben ik precies vijand nummer 1 van de bossen. Niet dat ik mij daar ook maar iets heb van aangetrokken. Het was een leuk weerzien.

vorig verslag
volgend verslag