Evolène

31 juli 2017

Doel

Stageweek 'Bergeklimmen voor beginners'.

Kaarten

Evolène - Chanrion - Rosablache - Matterhorn

Inleiding

Dit wordt de allereerste tocht met gids en in groep. Na jaren zelf de route uitstippelen, met de kaart rond mijn nek lopen, kijk ik wel uit naar deze ervaring.

Trekken met een onbekende groep boezemt me wel wat angst in. Wanneer ik in de bergen een groep met gids tegen kom lijken die altijd zo gehaast. Ik verkies om te genieten. Afwachten dus.

Dag 1

We vertrekken niet te vroeg. De bedoeling is om in de late namiddag in de camping aan te komen. Nu Tom Tom overgeschakeld is naar een abonnementsvorm en de roaming kosten weggevallen zijn in het buitenland, probeer ik een ander GPS systeem. Waze. Tom Tom deed jaren wat ik vroeg, zo snel en zo lang mogelijk op de autosnelweg. Waze ziet dat anders. Het wordt een haat-liefde verhouding maar eerlijk is eerlijk, de rit verliep vlot.

Aangekomen op de camping krijgen we een fikse bui over ons. Gelukkig duurt dit niet lang. Hoewel we dachten als laatste aan te komen blijken we de eerste te zijn. Al snel volgt de rest van de groep. Er was al een eerste kennismaking in Gent. Het wordt een blij weerzien. Allemaal zitten we met dezelfde vragen: Wat staat ons te wachten?

Dag 2

Om 8u30 komt hij op zijn gemak naar ons toe. Helmuth, onze gids voor de komende week. Al snel wordt duidelijk hoe de week in elkaar zal steken. Eerst een eind rijden met de auto. Op die manier kunnen we wel veel verwachten van de opleiding. Geen tijdverlies door eerst uren te stappen.

Op de agenda: ijsscholing. Al ons materiaal moet mee in de rugzak. Ik twijfel welke piolet ik zal meenemen. Aangezien we maar beginnelingen zijn kies ik voor 65cm. Gewoon stappen over een gletsjer. Echt ijsklimmen zal er wel niet inzitten.

Na een half uurtje rijden en ongeveer een uurtje stappen komen we aan Glacier de Ferpècle. We zijn allemaal dol enthousiast over het mooie landschap. De stage kan nu echt beginnen.

We leren eerst stappen over ijs. Daarna het gebruik van een ijsvijs, klimmen op een ijshelling. Als afsluiter laten we ons zakken in een groot gat in het ijs. Met 2 ijsbijlen moeten we nu omhoog klimmen. Had ik nu maar mijn korte piolet meegebracht. Het lukt mij maar amper om hier uit te klimmen. Hoe Vincent en Wannes het klaarspelen om 2 maal af te dalen weet ik niet.

Doodmoe keren we terug naar de camping. Wat een toffe leerrijke dag.

Dag 3

Vandaag rotsklimmen. Wat ik me daar moet bij voorstellen weet ik niet. Behalve wat indoor muurklimmen heb ik nog nooit geklommen. Stage voor beginners toch?

Op de parking krijgen we eerst een oefening oriëntatie. Niet eenvoudig blijkbaar. We gokken en gissen er op los maar meer en meer beginnen we de omgeving te herkennen op de kaart. Klaar voor de tocht.

Nog niet goed en wel vertrokken of Kostas voelt dat hij geen goeie benen heeft. Wat Helmuth ook probeert, het zit er op. Tot hier en niet verder. Met een man minder trekken we verder richting Pas de Chèvres.

Op Col de Tsena Réfien wordt vlug wat gegeten en maken we ons klaar om te gaan klimmen. Voor ons een immense rotsblok. Ik mag plaats nemen in het midden van een touwgroep van 3. Voor mij Vincent, achter mij Xavier. Vincent heeft al ervaring op de rotsen. Oef. Met knikkende knieën en zonder ook maar iets te laten blijken start ik als tweede aan de beklimming. Gek genoeg gaat dit redelijk vlot. Het indoor klimmen heeft dan toch zijn vruchten afgeworpen. Meer nog, klimmen op de rotsen lijkt minder lastig. Af en toe kan er rust genomen worden en genoten worden van het landschap.

Van Pas de Chèvres gaat het verder naar Col de Riedmatten. Een leuke rappel sluit de klim af. Het regent wat, maar nat worden we niet. Een leuke afdaling tot aan de auto sluit de dag af.

Op de camping is het ijs gebroken. We zetten ons allemaal samen op de banken onder het afdak om te eten. Tijd om elkaar wat beter te leren kennen. Een toffe bende zo blijkt.

Dag 4

Vandaag mogen we uitslapen. Afspraak om 10 uur op de parking van La Gouille om vandaar naar de hut te trekken. Nu wegen de rugzakken echt veel.

Nog niet goed en wel vertrokken of daar staat Helmuth ons op te wachten aan een brug. Wat krijgen we nu? Blijkbaar wordt er geen onweer verwacht in de namiddag waardoor we eerst wat les kunnen krijgen. Omhoog klimmen langs een touw.

Er worden verschillende touwen voorzien. Eerst leren we omhoog klimmen met 2 prusiks. Daarna met 1 prusik. Als laatste oefening maken we een speciale hefboom om ons omhoog te trekken. Dit zou van pas komen om het laatste stukje te klimmen uit een crevasse. Het is er snikheet maar wat een plezier beleven we hier aan.

Na de oefening rijden we tot aan de parking dat ondertussen zo goed als vol staat. Hier blijft de wagen 3 dagen staan. Een pittige klim brengt ons tot aan Lac BLeu. Er is redelijk wat volk. Aan de overkant van het meer zit een dame op een rotsblok te zonnen. Het water zou 2 graden warm zijn. Helmuth weet ook wel beter, wie naar de dame zwemt wordt in de hut getrakteerd. Maar Wannes en Xavier twijfelen geen moment en springen in het water. De rest van de groep komt niet bij van het lachen. Dat zal geld kosten.

Het blijft stevig stijgen maar de sfeer zit super. In geen tijd staan we aan de hut. Voor het eten zitten we allemaal samen rond de tafel om de tocht van morgen voor te bereiden. Eenvoudig is dat niet. Onbekend terrein inschatten op de kaart.

Van slapen komt niet veel in huis. Behalve de liner die als een buis rond mij zit gedraaid worden ook redelijk wat bomen omgezaagd.

Dag 5

Uitslapen is niet aan de orde. Om 7u45 moeten we klaar staan. Over rotsige ondergrond gaat het stevig omhoog richting Glacier de Vouasson. Op het ijs gaan we in touwgroep naar Pointe de Vouasson. Ik ben de laatste van de groep, Vincent trekt de kop. Een nadeel van een touwgroep is dat iedereen aan hetzelfde tempo moet stappen. We zien de top voor ons maar Vincent blijft maar rechts aanhouden. Het laatste stukje is dan ook recht omhoog. Ik kan amper volgen. Op de top is het genieten van het landschap.

We keren terug over een graat in zuidelijke richting. Op het ijs krijgen we een volgende oefening. Uitglijden op het ijs en hoe de medeklimmer helpen. Xavier neemt het wel erg letterlijk en springt naar beneden. Hier leren we verschillende ankerpunten te maken. Na de oefening is het tijd om te eten.

Daarna gaat het in touwgroep van telkens 3 personen richting Pointe de Darbonnière. Ik heb het geluk als eerste in de touwgroep te mogen stappen. Nu bepaal ik zelf het tempo. Zalig.

Over een puinhelling gaat het recht naar beneden. Dit heb ik in het verleden al veel gedaan. Lekker skieën door de losse stenen. Op Glacier Supérieur des Aiguilles Rouge krijgen we nog een echte oefening vallen in een crevasse. Eerst mag Vincent in de spleet springen. Niet goed wetende wat er gevraagd wordt, echt springen of voorzichtjes afdalen, zien we hem verdwijnen in de gletsjerspleet. Nu is het aan de rest van de groep om er hem terug uit te krijgen.

Daarna draait de volledig touwgroep en is Bert aan de buurt. Hij kiest een iets bredere spleet en valt dan ook dieper. Als tweede in rij moet ik instructies geven aan de rest wat ze moeten doen. Van paniek is geen sprake toch knoei ik er op los. Eerst vraag ik om extra touw. Niet dus, want dan zou Bert dieper zakken. Ik maak mij vast met een prusik, prik met mijn crampons in mijn been, en geef halve of foute instructies. Uiteindelijk lukt het om Bert te bevrijden. Wat me vooral opviel was de koude die uit de crevasse opsteeg. Daar had ik ook wel eens graag ingehangen.

Terug aan de hut wordt ons nog getoond hoe we een takel moeten maken om iemand uit een crevasse te bevrijden. Veel onthou ik hier niet van. Misschien moeten we dat ooit maar eens in het echt uitproberen.

Dag 6

Laatste dag. Nu moeten we om 7u klaar staan. Alles wat we de voorbije dagen hebben geleerd gaan we nu toepassen. Al van bij de start richting gletsjer voel ik dat ik geen goeie benen heb. De slapeloze nachten beginnen te wegen. Ik zie de groep steeds verder van mij klimmen. Ik puf en zweet mij te pletter. Mijn besluit staat vast, vandaag doe ik niet meer mee met de groep. Maar zomaar terug keren is geen optie. Toch eerst even laten weten dat ze maar zonder mij verder moeten. Ik weet al hoe Bert zal reageren en probeer hem dan ook zoveel mogelijk te ontwijken. Tegen Helmuth zeg ik dat ik opgeef. Ik kan niet meer. Je moet hem een beetje kennen om het te begrijpen. Zonder verpinken, zomaar uit het niets, komt een 'jij gaat mee'. En dat was het dan. Ik maak mij klaar om over de gletsjer te stappen.

Ik mag, of beter, moet, in touwgroep met Helmuth. We starten als eerste. Jaja, mijn eerste ervaring in de bergen komt terug voor mijn ogen. Gewoon een eigen tempo aannemen. Zonder moeite stappen we tot aan de rotsen. De rest van de groep is nergens te bespeuren. Zij zijn blijkbaar teveel naar rechts gegaan, richting crevassen. Ik merk enige ongerustheid in Helmuth zijn ogen. Gelukkig zien we ze plots opduiken.

Er volgt eerst nog een stevige klim op sneeuw tot aan de rotsen. Daar maken we ons klaar voor het echte klimwerk. Ik blijf als tweede klimmen met Helmuth. Van vermoeidheid is al lang geen sprake meer. Maar ik voel me wel als een klein kind aan de leiband. Had ik maar mijn mond gehouden over opgeven.

Op de graat van Aiguilles Rouges d'Arolla klimmen we tot aan een klein onbenullig topje. Maar we voelen ons als echte bergbeklimmers. Wie had dat ooit durven dromen. In een leuke rappel gaat het naar beneden waar we ons klaar maken om over de gletsjer terug naar de hut te keren.

Aan de hut wordt al het overige materiaal in de rugzak gestopt en dalen we tot aan de auto. Geen zin om iemand anders tempo te volgen ga ik op mijn gemak als laatste alleen naar beneden. De groep zie ik altijd maar verder voor mij uitlopen.

Op een terras is er nog een laatste briefing. Mijn drank is al besteld. Hoe weten die wat ik zou vragen???? Ja hoor, ze hebben het juist. Een grote frisse pint. Er wordt afscheid genomen van Helmuth. Wij keren terug naar de camping.

Dag 7

Het zit er op. Inpakken en wegwezen.

Evaluatie

Tot mijn grote verbazing viel het prima mee om in groep op avontuur te trekken. Maar het was dan ook een ongeloofelijke toffe groep met een goeie gids. Hartelijk dank iedereen.

En wat een ervaring. Telkens nieuwe uitdagingen, nieuwe prestaties. Een echte aanrader.

vorig verslag
volgend verslag