Waarom gaan trekken?

Het kriebelde al lang maar in 2000 kreeg het plan om eens samen met de kinderen de bergen in te trekken eindelijk vorm. Het doel was eenvoudig. Ons amuseren. Meer niet. Maar het moest aanvoelen als een echte trektocht. Geen inkopen tijdens de tocht. Iedereen draagt zijn eigen bagage. We slapen niet op een camping. En we reizen met de trein. Maar met 3 kinderen tussen de 7 en 10 jaar is dit natuurlijk geen sinecure.

Waarheen?

Zonder ook maar de minste ervaring op dat vlak. Een dagwandeling tijdens een reis is toch totaal iets anders. Waarheen trek je dan? Gewoon de kaart van de Ardennen voor me. Eerst de grootste groene stukken bestuderen. Daarna een stafkaart kopen en een 2-daagse tocht uitstippelen ver weg van de bewoonde wereld. Geen idee hoe ver je kon wandelen met 3 jongere kinderen. De planning was meer iets om niet doelloos rond te lopen. In het begin was de tweede dag gewoon terug keren naar het dichtsbijzijnde station, liefst via een andere route.

De keuze van de eerste tocht viel op Bertrix - Marbehan. Leek haalbaar in 2 dagen. Nu nog de allerkleinste paden zoeken op de kaart, overtrekken met een fluo stift en klaar. De kaarten zelf dateerden van zo'n 10 jaar terug. Niet echt recent. En dat was vaak te merken tijdens het wandelen. Over ongebaand terrein was des te avontuurlijker. Tijdens de jaren die volgden lukte het steeds beter vooraf te plannen, werden de tochten langer, verder, hoger, soms ook wel gevaarlijker.

Materiaal

Het gewicht van de rugzak moest in de gaten gehouden worden. Aangezien het hoofddoel was om ons te amuseren, mochten de kinderen geen al te zware rugzak meesleuren. Meer dan hun matje, slaapzak, water en wat versnapering paste dan ook niet echt in hun rugzak. Al de rest verdween in mijn rugzak. En dat was een hele hoop. Zodra er 1 overnachting in je tocht zit heb je al heel wat extra bagage nodig. In de loop der jaren werd het materiaal jaar na jaar aangepast, vervangen, verbeterd.